mmYoga Małgorzata Mostowska

Instruktorka jogi, pasjonatka zdrowego stylu życia, pragnąca zaszczepić w swoich studentach radość i spokój płynące z praktyki jogi. Podczas praktyki łączy sekwencje wzmacniające z pozycjami rozluźniającymi, ponieważ wierzy, że zdrowe ciało to harmonia pomiędzy siłą i elastycznością.

Mam szczęście. W moim życiu dzieje się wiele

Mam szczęście.

W moim życiu dzieje się wiele dobrego. Wiele razy miałam szczęście, wiele razy znalazłam się w odpowiednim czasie i miejscu. Wiele osób, które spotkałam na swojej drodze, sprawiły, że coś zaczęło się zmieniać, we mnie i moim życiu.

Wiele pięknych doświadczeń za mną, ale wiem też, że wiele jeszcze lekcji przede mną. Wiele do nauczenia się, wiele do przepracowania i zrozumienia i… cieszy mnie to ogromnie! Bo odkryłam przy okazji, że uwielbiam się uczyć, uwielbiam inwestować w siebie, w swój rozwój, wiedzę, samopoznanie. Uwielbiam zakradać się w zakątki mojej duszy.

Wiem, że to również stanowi o mojej sile. Bo dzisiaj, w przeddzień moich 36 urodzin, mogę w końcu z pełnym przekonaniem powiedzieć o sobie, że jestem silna. Że każde doświadczenie, które mnie spotkało, zarówno to piękne jak i trudne, było po coś. Że za każdą emocją, którą odczuwałam, czasem skrycie a czasem gwałtownie, kryły się podpowiedzi. Że najlepszą decyzją jaką mogłam podjąć było posłuchanie siebie – zwłaszcza wtedy, gdy inni twierdzili coś zupełnie odmiennego. Że największą lekcją dla mnie było… niesłuchanie siebie. Teraz widzę jak bardzo wpłynęło to na moje dzisiejsze rozterki.

Dzisiaj wiem na pewno (idąc za Oprah Winfrey, którą to książkę o tym samym tytule mocno Wam polecam!), że aby być szczęśliwą i spełnioną, trzeba wziąć odpowiedzialność za własne życie. A żeby to zrobić, najpierw trzeba wziąć odpowiedzialność za swoją codzienność. Każdego dnia, nasze myśli, słowa i zachowania oraz to co i jak robimy dla siebie i innych kształtują nasze życie. Za rok będę świętować swoje kolejne urodziny. Życzyłabym sobie jak i każdej z nas, abyśmy mogły powiedzieć, że za nami PEŁNY rok – pełny w uczuciach, w doznaniach i w swojej mocy. Rok pełen pracy, miłości, samopoznania, szukania odpowiedzi i spokoju. Wiem, że to niekończąca się wędrówka i cieszę się tym jak słońcem po deszczowych dniach, bo cel nie jest już tak ważny. Ważna stała się dla mnie sama droga.

Wszystkiego pięknego dla nas wszystkich! Będzie dobrze! 💚
.
.
.
#rozwój #szczęście #wybór #kobietapotrzydziestce #36

Dlaczego jest mnie tutaj mniej? Bo próbuję więc

Dlaczego jest mnie tutaj mniej? Bo próbuję więcej żyć. Może brzmi to dość patetycznie, ale mam taki czas, w którym potrzebuję skupić się na zwykłym codziennym życiu jeszcze bardziej i poznawaniu SIEBIE, ale tak prawdziwie.

Jaka jestem naprawdę? Co lubię? Czego nie lubię? Ale właśnie JA! Nie inni. Nie jaka jestem przez pryzmat i oczekiwania innych. Nie co lubię, bo inni też lubią.

Jakie są MOJE przekonania, a jakie mam w sobie pomimo, że tak naprawdę wcale ich nie czuję. Nie potrzebuję. Nie służą mi (już). Co chcę wnieść w wartość tego świata, co po sobie zostawić? Co daje mi szczęście i spełnienie? A czego unikam, choć powinnam się z tym rozprawić? Co chcę powiedzieć na głos, a co chcę przemilczeć? Czego chcę doświadczyć w ciągu najbliższych kilku lat?

To są pytania, które pojawiają się w mojej głowie. Głowa pyta, ale to ciało ma odpowiedzieć. Ciało zawsze wie. Zna odpowiedź, tę prawdziwą. Dlatego wracam do niego jak najczęściej i słucham. Słucham swojego ciała, słucham głosu serca i tego płynącego z brzucha także. Pozwalam sobie na po prostu BYCIE. A instagram… niestety w tym nie pomaga.

Dlatego zaglądam tu czasem, aby zobaczyć Wasze oznaczenia i aby dodać coś od siebie, bo chcę być w kontakcie. Jednocześnie pracuję nad sobą, bo tego właśnie potrzebuję. Pracy ze sobą, aby w pełni rozwinąć swój potencjał i wyjść z nim do świata. Tak całkowicie świadomie i odważnie. Aby wyjść z tym co mam najlepsze do przekazania. Aby być jeszcze bardziej prawdziwą. Aby być sobą. A nie będę sobą, jeśli nie poznam siebie w pełni.

Moją duszę karmi kreatywność i dzielenie się dobrem. Potrzebuję tworzyć. Potrzebuję służyć i pomagać. Chcę być artystką, która błyszczy na scenie, ale poza kulisami przytula, rozmawia i wspiera. Odkrycie tego było dla mnie naprawdę ważne. Pozwoliło mi spojrzeć na siebie z zupełnie innej perspektywy. Zrozumieć skąd brały się pewne zachowania i odczucia… 💙

Kochani, tym przydługawym wpisem chciałam dać znać, że pracuję intensywnie za kulisami, tworzę, rozważam i poznaję siebie w krótkich chwilach codzienności, aby móc wyjść do Was w pełnej mocy. Dużo dobrego przed nami, naprawdę w to wierzę i Wy też proszę uwierzcie.

DUŻO DOBREGO PRZED NAMI 💚🙌🏻

Nieidealny Dzień Matki Mamy… Rozpoczął się d

Nieidealny Dzień Matki Mamy…
Rozpoczął się dużo za wcześnie (Asia budziła się kilka razy miedzy 3 a 5, a Ania postanowiła o 5:20 powiedzieć światu: „Dzień dobry!”) 🤪

Na zdjęciu się uśmiechamy… to jeszcze przed wizytą w szpitalu, która miała być tylko rutynową kontrolą, a przyniosła mi dwie dość trudne do strawienia informacje 😢

Nie wiem co jeszcze przyniesie mi ten dzień, ale powiem Wam, że płakałam już dwa razy i czuję, że to nie były ostatnie łzy tego dnia.

Cała historia macierzyństwa jest dla mnie pasmem pięknych wzruszeń, ogromnych pokładów miłości i empatii, ale tez bólu, trudu i cierpienia. Te małe istotki totalnie zawładnęły moim sercem, a bycie ich mamą każdego dnia uczy mnie czegoś nowego i jestem im za to ogromnie wdzięczna! Można być jednocześnie w bólu i wdzięczności? Można i tego m.in. nauczyło mnie macierzyństwo.

Nie na wszystko będziesz miała wpływ, nie będzie zawsze po Twojej myśli, czasem nie będziesz wiedziała co robić i to jest ok, a czasem będziesz wiedziała doskonale co zrobić i to też jest ok! Bądź dla siebie łagodna, bo to od Ciebie te małe istotki nauczą się tej samej łagodności do siebie i do świata ❤️

Ale dzień mamy to przecież nie tylko macierzyństwo. To też bycie córką. Mamusiu, @krystynamostowska ❤️ teraz naprawdę rozumiem co miałaś na myśli mówiąc: „Zobaczysz jak sama będziesz miała dzieci” 😅. Teraz już wiem i dziękuję Ci za Twoją miłość, cierpliwość i wszystkie nasze rozmowy ❤️

Wszystkim mamom chcę przekazać tylko jedno: jesteście najlepszymi mamami dla swoich dzieci. Wystarczającymi i najważniejszymi na całym świecie! ❤️

Hej Kochani, przychodzę dzisiaj do Was jak przyja

Hej Kochani, przychodzę dzisiaj do Was jak przyjaciółka do przyjaciółki, która chce uspokoić, która chce się wygadać, która chce podziękować.

Uspokoić, bo sytuacja sprzed tygodnia, powolutku staje się dla nas codziennością. Wygadać, bo mam w sercu jeszcze sporo rzeczy, które chciałabym puścić w świat. Podziękować, bo jesteście niesamowici, dziękuję każdemu z osobna za słowa otuchy i wsparcia, za chęć pomocy i bycia blisko. Dziękuję.

Zatem, moje przyjaciółki i przyjaciele, dzisiaj pogodziłam się z tym co się stało. Wcześniej trudno było mi zaakceptować fakt, że Ania upadła z bardzo niskiej konstrukcji (sięgającej mi do kolan), w momencie, kiedy ja byłam tak blisko (trzymając ją za bioderka) i złamała sobie tak poważnie rączkę. Jak mogłam na to pozwolić?

Teraz już nie zadaję sobie tego pytania, teraz nie mam już wyrzutów sumienia. Stało się i jedyne co mogę zrobić w tej sytuacji, to być przy niej, dawać jej wsparcie, miłość i bliskość (mówiłam sobie to od tygodnia, ale dopiero dzisiaj poczułam sens tych słów 🙌🏻). Jak często nie mamy wpływu na to co się dzieje, a jak często to właśnie siebie za to obwiniamy? Czy ma to jakikolwiek sens?

Dzisiaj wybrałam się na spacer do lasu, wyoddychałam się (słownik mi pokazuje, że nie ma takiego słowa, ale ja jestem wręcz pewna że jest!) i wysłuchałam tego co leżało mi na sercu i serio czuję się lepiej. Było mi to potrzebne z kilku powodów, po pierwsze aby być bardziej cierpliwą i wspierającą mamą, a po drugie dlatego, że cały czas, nieustannie chcę dbać o siebie. Dbać nie tylko o swoje ciało, ale o swoją duszę. A las bardzo dobrze mi robi na jedno i drugie. Robi mi też dobrze świadomy oddech, intuicyjny ruch, woda, skupienie na uczuciu wdzięczności, szczera rozmowa, czuły dotyk i bliscy wokół.

A co Wam robi dobrze?

I tak sobie dzisiaj poczułam, że… hej! Wy jesteście też tak blisko mnie. Wiecie o mnie naprawdę dużo, a ja naturalnie chcę się tym z Wami dzielić. Więc jestem i dziękuję, że Wy też jesteście 💗

PS jutro na kanale pojawi się nowy film, będzie to bardzo odprężająca joga w stylu yin. Więcej szczegółów w dzisiejszym stories.

PS 2 post napisany „na kolanie”, chaotyczny? Być może, ale jak zawsze prosto z ❤️.

Nie jestem w stanie wyrazić jak bardzo boli mnie

Nie jestem w stanie wyrazić jak bardzo boli mnie serce, gdy widzę jak dzieciom dzieje się krzywda 😢

Spędziłyśmy z Aneczką niecałą dobę w szpitalu, a ja czuję jakbym była tam całe wieki. Teraz jesteśmy już w domu… Ale ja dzisiaj nie o tym. Dzisiaj po raz kolejny temat wdzięczności.

Po raz kolejny czuję jak bardzo nie doceniałam najprostszych codziennych rzeczy:
- tego, że Ania może po prostu położyć się sama w swoim łożku;
- tego, że możemy po prostu wrócić do domu i spędzić popołudnie w ogrodzie a nie w szpitalu;
-tego, że moja Ania jest po prostu zdrowa, że nic ją nie boli, że śpiewa na całe gardło i rozrzuca z impetem wszystko co napotka na swojej drodze;
- tego, że może zbiec do nas z uśmiechem po schodach. Sama, bez naszej pomocy.

Każde takie wydarzenie, choć strasznie przykre i łamiące serce, pokazuje mi jak ważne jest, aby cieszyć się z tego co mamy. Aby doceniać naszą normalność i codzienność. Odnaleźć w niej radość życia, spokój i piękno. Tak właśnie staram się żyć, ale jednak czasem, w pędzie życia, zapominam podziękować.

Więc dzisiaj dziękuję. Dziękuję za to, że mam siłę, aby teraz się Anią opiekować, za cudowny personel szpitala pediatrycznego na Banacha, który zajął się nami troskliwie i profesjonalnie. Za to, że mogę być już z Anią w domu. Za to, że jest przy nas mama i Ola, które pomagają mi obecnie ogarnąć rzeczywistość i obie dziewczynki. Za Ilonkę, która pomoże mi o każdej możliwej porze dnia i nocy. Dziękuję za każde słowo wsparcia, które dostałam od bliskich i znajomych.

I zachęcam Was, Kochani, abyście znaleźli w najbliższych dniach kilka rzeczy i osób, za które możecie być wdzięczni. Zobaczcie jak wiele już macie. Nie musicie tego tracić (na stałe czy tylko tymczasowo), aby to dostrzec i docenić. Możecie to zrobić już teraz. Uczucie wdzięczności ma niesamowitą moc i energię. Teraz wiem o tym jeszcze bardziej ❤️

PS Aneczka bardzo niefortunnie złamała rękę i choć może się wydawać, że to „tylko” złamanie, ja bardzo to przeżyłam. I w zasadzie nadal trochę przeżywam… Dlatego będę Wam ogromnie wdzięczna, jeśli wyślecie w naszą stronę odrobinę siły, ciepła, miłości i spokoju ❤️

Dzień dobry, Kochani! Dobrze się dzieje ostatnio

Dzień dobry, Kochani! Dobrze się dzieje ostatnio w moim życiu. Pomalutku poznaję samą siebie (na nowo, wciąż i wciąż…), odkrywam nowe pokłady energii jak i niezbadane dotąd obszary. Nie wszystko jest proste i przyjemne, czasem jest trudne, ale teraz już wiem, że to, że coś jest trudne nie oznacza, że mam przed tym uciekać, że jest to coś dla mnie niedobrego. To dla mnie tylko znak, że rodzi się jakaś zmiana. A zmiany są zwykle dobre. Pomimo, że ich się często boimy, pomimo, że są dla nas niewygodne, są potrzebne.

Zmiany nie tylko w życiu codziennym, jak np. zmiana nawyków, sposobu odżywiania czy myślenia, ale też, i zwłaszcza, zmiany w nas. W naszym wnętrzu. W naszym sercu i głowie. Zmiany na poziomie naszego czucia, dostrzegania, uważności. Na tym teraz mocno się skupiam.

Co dzieje się we mnie w związku z tą sytuacją? Jak ja się z tym czuję? Co podpowiada mi ciało? Czy jestem gotowa na tę zmianę?

To są pytanie, które pojawiają się we mnie coraz częściej. Pozwalam sobie na czucie, pozwalam sobie na bycie i uważne patrzenie na siebie i na innych. To naprawdę mi pomaga, zwłaszcza w sytuacji, która wydaje mi się „beznadziejna”. A wcale tak nie jest. Każda tzw. beznadziejna sytuacja kryje dla mnie coś nowego, coś odkrywczego, zmianę. Niekoniecznie przyjemną i łatwą, ale zwykle – jak się okazuje po czasie - potrzebną.

Kochani, zachęcam Was, abyście w ten majówkowy czas (i w zasadzie już zawsze) pozostali uważni na swoje uczucia, na to co podpowiada Wam ciało, na to, na co już nie macie zgody oraz na to, co chcecie przywitać z otwartymi rękami.

Pozostańcie zgodni ze sobą.

Pięknego, owocnego w uważność czasu Wam życzę! 💗

A to pierwsze zdjęcie z naszej wczorajszej sesji z przesympatyczną @morebyann 💗🙌🏻

PS będą też dwa nowe nagrania na YT, które nakręciłyśmy… w lesie! Będzie pięknie, mówię Wam! 😘❤️🤗
.
.
#zmiany #uważność #świadomość #tuiteraz 💫 #las #tocokocham #oddech #wiosna #idzienowe ✨

Tyle się wydarzyło od ostatniej publikacji, że

Tyle się wydarzyło od ostatniej publikacji, że wiedzą tylko Ci, którzy śledzili moje relacje.

Było tygodniowe wyzwanie jogowe (dziękuję Wam raz jeszcze za udział!), była informacja o nowo powstającym kursie medytacyjnym o bardzo wdzięcznej tematyce (który to już pomalutku zaczyna „wyglądać”), były moje rozkminki życiowe w bardziej lub mniej ważnych tematach, sporo natury (w zarówno zimowej jak i wiosennej odsłonie), czy też polecajki fajnych miejsc i rzeczy, które ostatnio umilały moje dni.

A dzisiaj przychodzę do Was z tęsknoty, tak serio 💛 Czułam od kilku dni, że chciałabym po prostu coś napisać, zostawić bardziej trwały ślad, bo wiem, że nie każdy z Was śledzi moje relacje.

Chciałam dać Wam znać, że instagram i social media, (a raczej społeczność, czyli Wy) są dla mnie bardzo ważne, tu mam kontakt z Wami, tu często staram się przemycić choć odrobinę „normalnego” życia, pokazać Wam, że jestem zwykłą dziewczyną, która po prostu chce być szczęśliwa, tak jak każdy z nas.

I ostatnio, ta myśl właśnie „która po prostu chce być szczęśliwa” towarzyszy mi każdego dnia. Zarówno w odniesieniu do mnie samej jak i innych ludzi. Każdego ranka, zanim wpadnę w wir codziennych obowiązków jak i przyjemności, zadaję sobie pytanie: co mogę zrobić dzisiaj, aby poczuć się szczęśliwą, aby poczuć się dobrze. Oraz co mogę zrobić, aby uprzyjemnić dzień drugiego człowieka.

Bo przecież każdy z nas chce być po prostu szczęśliwy. Wiem, że brzmi to banalnie, ale ostatnio właśnie ta banalność nadaje sens mojemu życiu. Banalne spotkania, banalne czynności, banalna wymiana zdań… I ta zwykłość właśnie… W rozmowie z kimś bliskim usłyszałam ostatnio, że to, że jestem taka zwykła czyni mnie niezwykłą i niepowtarzalną (dziękuję M!). I myślę sobie, że czasem tak bardzo chcemy uatrakcyjnić życie i naszą codzienność, że zapominamy o tym co najważniejsze: o niezwykłej zwykłości dnia codziennego. O porannych promieniach słońca, aromatycznej kawie, spacerze w lesie, rozmowie, przytuleniu się i przytuleniu siebie. I jakoś tak, ta zwykłość właśnie łagodzi mnie ostatnio i pozwala być spokojniejszą, że wszystko jest tak jak ma być 💙

Pamiętajcie, Kochani, jak wiele mamy już, mając swoją codzienność.

Pierwszy dzień wiosny i pierwszy dzień, kiedy zo

Pierwszy dzień wiosny i pierwszy dzień, kiedy zostałam mamą. Dokładnie cztery lata temu urodziła się Ania 💙

Byłam wtedy totalnie nieogarniętą mamą, której wydawało się, że dziecko wiele w jej życiu nie zmieni. Jak bardzo się myliłam! Nasze początki były trudne, zupełnie inaczej wyobrażałam sobie macierzyństwo. Zupełnie co innego czytałam w książkach. Zupełnie nie poznawałam siebie i nie czułam się gotowa, aby być DOBRĄ mamą.

A dzisiaj… również zdarzają się dni, gdy wątpię w swoją matczyną intuicję (jeśli taka istnieje), gdy nie czuję się na siłach, aby ją wspierać tak jakbym chciała. Ale znacznie więcej jest już we mnie pewności co do naszej relacji, znacznie więcej pięknych chwil, które się między nami wydarzają, znacznie więcej momentów, w którym czuję, że naprawdę jestem wystarczająco dobrą mamą 💛

Kochanie, to Ty nauczyłaś mnie, abym o siebie zadbała, bo inaczej nie będę w stanie w pełni zadbać o Ciebie. To Ty pokazałaś mi co to znaczy beztroska zabawa. To Ty sprawiasz, że odpuszczam w wielu kwestiach i cieszę się z tego co mam. Jestem z Ciebie taka dumna!!! 🥲💙

Aniu, moja najjaśniejsza gwiazdko! Lśnij nam swoim blaskiem, zawsze dostrzegaj swoje wewnętrzne piękno, bądź wolnym ptakiem, słuchaj siebie i podążaj za swoim serduszkiem. ONO zawsze wie. Pamiętaj, że dla nas jesteś wystarczająca, taka jaka jesteś i że zawsze, ale to już zawsze będziemy Cię kochać! 💛💛💛

___

Wracając do historii o trudnych początkach macierzyństwa… nadal bywają trudne momenty, zdarzają się czasem, a nawet często, ale to też uczy mnie większej pokory, cierpliwości i wdzięczności – aby jeszcze bardziej cieszyć się małymi, wspólnymi chwilami.
___

Na zdjęciach Ania -> 4 latka-> 3 latka -> 2 latka -> roczek -> narodziny 🥰
.
.
#4latka #urodziny #mamaicórka #wdzięczność #miłość #macierzyństwo

Cześć Kochani, jak sobie radzicie w tych trudnyc

Cześć Kochani, jak sobie radzicie w tych trudnych i tak bardzo niezrozumiałych czasach? Co Wam daje siłę, nadzieję? Co Was wspiera?

Dzisiaj, chciałam dać Wam znać o rzeczach, które pomagają mnie. Jednak to nie jest tak, że potrafię dzięki temu zapomnieć o tym co się dzieje. Nie potrafię.

W ciągu dnia, dopóki działam, dopóki toczy się życie, jest jako tako. Ale wieczorem, gdy zapadnie zmrok i wokół jest cisza, gdy kładę się już do łóżka obok Asi, to myślę (za dużo), nie mogąc często zasnąć. Niestety, ogrom tego co dzieje się wokół potrafi być przytłaczający.

Dlatego, na tyle na ile mogę, pomagam sobie, pomagając przy okazji moim bliskim jak i naszym sąsiadom. Co może dać nam siłę, wytchnienie i wiarę, że jednak to się (dobrze) skończy?

Myślę, że bardzo dużo daje nam angażowanie się w pomoc. Dzięki temu, że działamy w dobrej sprawie, nie tylko czujemy się lepiej jako człowiek, ale też samo działanie powoduje, że skupiamy się na konkretnym celu (zakupach, dowozie, informowaniu, pracy na rzecz innych ludzi itp.), a nie na np. rozmyślaniu.

Dla mnie niesamowicie ważne jest, aby choć w najmniejszym stopniu skupić się na podstawowych rzeczach dnia codziennego, aby ten mój dzień nie był teraz wywrócony do góry nogami. Zresztą, mając w domu dwa małe brzdące nie jestem w stanie odciąć się od codziennego życia. Jeśli szukacie dla siebie „ratunku” sprawdźcie czego Wam obecnie brakuje. Może wystarczy poranna kawa i rozmowa z kimś bliskim, lub kilka stron kojącej książki?

Obserwacja tego z jaką odwagą (W. Zełenski!) miłością, współczuciem i zjednoczeniem mamy obecnie do czynienia daje nam siłę, wiarę i nadzieję w nas, ludzi.

Natura, oddech, spacer po lesie i dostrzeżenie, że przyroda po prostu jest i trwa, bez względu na to co się dzieje za naszą wschodnią granicą. Robi swoje i wzrasta najpiękniej jak może. Na mnie ten widok działa bardzo kojąco i staram się brać przykład z natury, zadbać o siebie, mimo wszystko.

Nie śledzenie non stop. Po południu, raz dziennie, sprawdzam aktualne wydarzenia. I tyle. Tak samo z IG. Raz dziennie sprawdzam czego teraz potrzeba, jak można pomóc. Właśnie po to, aby zachować jakąkolwiek równowagę.

#dbamosiebie aby móc zadbać o innych 💙💛

Po ostatnich, niezwykle smutnych wydarzeniach (🇺🇦💔), po których złość miesza się z lękiem, dodałam relację o nieco innym charakterze. Było tam trochę o tym, że chcę się o siebie zatroszczyć i cieszyć z tego co i kogo mam w swoim życiu. Było o tym, że głęboko w moim sercu jest żal, bezsilność i strach, ale też jest… radość, która wypełniła się słońcem, uśmiechem córek i pyszną matchą. Po prostu. I tutaj zaczyna się kawałek, o którym tak naprawdę chciałam Wam dzisiaj napisać.

Publikując tę relację, zaczęłam mieć pewne wyrzuty sumienia. W zasadzie wszyscy wokół (oprócz kilku dosłownie osób), których obserwuję publikowali z poziomu smutku, żalu, rozgoryczenia, obawy. Nie było tam uśmiechu czy lekkości. I to jest jak najbardziej zrozumiałe, to jest ok. Zaczęły jednak dochodzić do mnie głosy krytyki: „Jak tak możesz? Inni cierpią, ich życie i bezpieczeństwo jest zagrożone, a Ty o matchy, słońcu czy uśmiechu? To już lepiej nie publikuj niczego. Słabe to co robisz jest…”. I to już nie było ok. Całe szczęście, trochę już pracuję ze sobą i znam ten głos. Wzięłam kilka głębszych oddechów, zastanawiając się, dlaczego nie mogę podzielić się moimi małymi wdzięcznościami?

Losy ludzi nigdy nie były i nie są mi obojętne, cierpię głęboko, gdy komuś dzieje się krzywda. Czasem (tak jak wczoraj) jest to dla mnie wręcz obezwładniające. Bezsilność, strach, niepokój, milion myśli w głowie.

Dlatego uczę się, aby chronić siebie. Nie odwracać się od tych, którzy potrzebują pomocy, wspierać jak mogę w strefie własnego wpływu, ale jednocześnie chronić siebie. I dlatego właśnie nie śledzę na bieżąco informacji, celowo dopuszczam do siebie ich minimalną ilość, aby być spokojną. Dla siebie i dla innych. Dlatego szukam wokół siebie najmniejszych oznak życia, spokoju i radości. Aby być wspierającą. Dla siebie i dla innych.

I jak to napisała cudowna @magdalenabockomysiorska_pl „Sytuacja, która aktualnie ma miejsce, jest sytuacją kryzysową, a w kryzysie warto troszczyć się o siebie jeszcze bardziej i gromadzić zasoby na trudne chwile/czasy.”

I ja to naprawdę czuję bardzo mocno.

Troszczcie się o siebie, Kochani, jeszcze bardziej niż zwykle . Możecie to zrobić, serio.

#peace 🙌🏻❤️

Napisałam post o WWO (bez wcześniejszej wiedzy,

Napisałam post o WWO (bez wcześniejszej wiedzy, że to teraz temat na topie) z zamiarem opublikowania, wchodzę w tym celu na IG i pierwsze co widzę to… dyskusja właśnie o WWO! I od razu myśli: a co ja tam wiem, nie będę się wymądrzać i narażać na słowa krytyki… A za chwilę: Hej! Twoje słowa też są ważne!

___

Co jakiś czas dostaję zapytanie czy jestem WWO. I najlepsze, że kiedy po raz pierwszy usłyszałam to pytanie to nie do końca wiedziałam co odpowiedzieć, bo… nie do końca byłam zaznajomiona z terminem wysokiej wrażliwości. Jednak im więcej zaczęłam się jej przyglądać (i przyglądać się z pełną uważnością sobie), tym bardziej zaczęłam się z tą cechą utożsamiać.

Myślę, że ważne jest powiedzenie na głos, że wysoka wrażliwość to nie choroba czy dysfunkcja, tylko cecha osobowości (z którą się najczęściej rodzimy). Czujemy bardziej? Być może, jednak nie chodzi o to, że coś jest lepsze lub gorsze i lepiej być WWO niż nie być. To tak jakby powiedzieć, że lepiej być introwertykiem aniżeli ekstrawertykiem. Nie. Po prostu jesteśmy inni, ani lepsi, ani gorsi. Najważniejsze to, aby odpuścić sobie pewne rzeczy (poznając siebie i rozumiejąc dlaczego czuję tak a nie inaczej) i uświadomić co nas ładuje a co obciąża i oczywiście nauczyć się sobie z tym jakoś radzić.

Moje WWO „wyszło” zwłaszcza po urodzeniu dziewczynek. Dostrzegłam wtedy jak bardzo hałas i zbyt dużo bodźców jednocześnie potrafi wyczerpać mnie emocjonalnie, wyprowadzić z równowagi oraz wywołać ogromny dyskomfort. Wystarczy kilka minut przebywania wśród głośnych dźwięków (np. krzyku, płaczu ale też np. sygnału karetki) połączonych z ostrym światłem, a ja czuję się osłabiona i niespokojna, z potrzebą odreagowania.

Ponadto, nawiązując do znanych mi cech WWO, trudno jest mi szybko podjąć decyzję, stale analizuję i przeżywam te same sytuacje, ładuje mnie cisza i spokój, a po wyprawie do centrum handlowego boli mnie głowa i mam ochotę zaszyć się pod kołdrą. I wiecie co, to jest OK. Taka jestem i chcę, żebyś wiedziała, że Ty też jesteś OK, taka jaka jesteś, z całym spektrum swojej osobowości… Daj siebie poznać, bądź dla siebie wyrozumiała i czuła.

Przytul się dzisiaj mocno i ja Ciebie przytulam 🤎

Dzień zakochanych to dzień, który kiedyś mocno

Dzień zakochanych to dzień, który kiedyś mocno mnie stresował. Jako nastolatka zastanawiałam się czy dostanę kartkę walentynkę (serio, takie były czasy!), czekoladki albo chociaż serduszko. Miałam wrażenie, że te podarunki świadczyły o mnie. Czy jestem akceptowana, czy jestem kochana, czy się podobam INNYM.

I cieszy mnie, że teraz jest taki czas, że pragnę podobać się przede wszystkim SOBIE. Nie czekam na absolutnie żadne zewnętrzne potwierdzenia mojego wyglądu czy osobowości. Wiem kim jestem i ile przeszłam. Wiem co lubię, a co mnie drażni. Wiem co robić, aby czuć się kochaną. Wiem, że najważniejszą miłość jaką dostanę to właśnie ta od siebie.

Dlatego każdego dnia staram się znaleźć chwilę na pokazanie sobie, że jestem ważna i kochana. I uwierzcie, czasu obecnie dla siebie mam niewiele, jednak część z tych rzeczy śmiało mogę zrobić mając u boku jednego, a nawet dwójkę maluszków.

🤎Przytulenie siebie (o poranku, przed snem, w ciągu dnia…)

🤎Posmarowanie stóp ulubionym balsamem wraz z masażem (tutaj córki często pomagają)

🤎Pogłaskanie siebie, tak jakbyśmy głaskały ukochanego zwierzaka

🤎Skierowanie uwagi na oddech i wzięcie kilka świadomych, głębszych oddechów

🤎Umycie włosów (dziwne? Mnie umycie głowy poprawia samopoczucie, zwłaszcza, jeśli jest to akurat głębokie oczyszczanie skóry głowy)

🤎Praktyka jogi bądź jakakolwiek inna aktywność fizyczna, która jest dla nas przyjemna i korzystna

🤎Spacer wśród natury

🤎Kilka minut ciszy i spokoju, nie robienia niczego w tym momencie, tylko po prostu BYCIA

🤎Wypicie ulubionej herbaty czy kawy skupiając się na wszystkich doznaniach (smaku, konsystencji, zapachu…)

🤎Powiedzenie sobie kilku ciepłych słów i myślenie o wewnętrznym dialogu jak o rozmowie z najlepszą przyjaciółką

Jak zapewne dostrzegacie, to jest TAKIE proste i nawiązuje nie tylko do miłości i dbania o siebie, ale też do wspierania zdrowia psychicznego. Bo czego zazwyczaj życzymy naszym bliskim na pierwszym miejscu? Zdrowia, no właśnie.

Bądźmy dla siebie taką najbliższą osobą. Dbajmy o nasze samopoczucie, zdrowie, samomiłość. Zaplanujmy kilka minut na pobycie ze sobą i zrobienie tego, czego akurat najbardziej potrzebujemy. Nie tylko w Walentynki.

#samodbanie 🤎 Zauważyłyście pewnie, że tem

#samodbanie 🤎

Zauważyłyście pewnie, że temat dbania o siebie przewija się u mnie chyba w co drugim wpisie. Dlaczego tak często poruszam ten temat? Dlaczego wydaje mi się, że potrzebuję o tym przypominać? Dlaczego mam wrażenie, że wciąż nie potrafimy być dla siebie wystarczająco łagodne i czułe?

No właśnie. To jest coś, co sama potrzebowałam przepracować w sobie i nad czym nadal pracuję każdego dnia, bez wyjątku. Mam wrażenie, że to jest coś, o czym nie chcemy pamiętać, po co nie chcemy sięgać. Jest trochę passe.

Samo Dbanie nakazuje nam zwolnić, a czasem wręcz zatrzymać się. Spojrzeć w głąb siebie. Poczuć. Poczuć jeszcze bardziej. Oddychać. I jeszcze więcej oddychać. Obserwować. Tulić, wspierać, być czułą. I tak sobie myślę, która z nas ma na to wszystko czas? Zwłaszcza w kulturze, w której słyszymy zewsząd: szybciej, bardziej, mocniej, lepiej.

Zauważyłam, że większość osób, które pojawiają się po raz pierwszy na warsztatach jogi, bardzo często, również po raz pierwszy, tak naprawdę skupia się na sobie. Tak wiecie, na serio. Dając sobie przestrzeń na pobycie w swoim towarzystwie, z tym co się pojawia, bez względu czy jest to piękne czy trudne (a najczęściej jest takie i takie).

A gdybyśmy tak…

🤎każdego dnia, dały sobie 5 minut na wsłuchanie w siebie i dostrzeżenie co takiego dzieje się w naszym wnętrzu;

🤎potrafiły w ciągu dnia zatrzymać się i zapytać z łagodnością: jak się teraz czuję?

🤎słuchały siebie zamiast słuchać wszystkich innych;

🤎potrafiły powiedzieć NIE tak jak mówimy TAK, bez poczucia winy;

🤎potrafiły przyjąć czyjeś NIE z czułością i wyrozumiałością;

🤎przestały nadużywać siebie – dając z siebie znacznie więcej aniżeli mamy zasobów.

A gdybyśmy do tego zadbały o podstawową higienę naszego ciała i umysłu – wysypiały się, dokonywały zdrowszych wyborów żywieniowych, spacerowały, kontemplowały naturę?

Gdybyśmy… połączyły to wszystko? Co by się stało?

Myślę sobie i marzę trochę, że świat byłby chyba piękniejszy. A z pewnością wzrósłby o świadome, potrafiące zadbać o siebie istoty 🤎

Dbajcie o siebie, Kochane i Kochani. Dla siebie, dla innych, dla świata.

#dbamosiebie #marzenia czy #rzeczywistość #czułość #spokój #kobieta #medytacja 🤎

Mam na swoim koncie wiele błędów, jako człowie

Mam na swoim koncie wiele błędów, jako człowiek, jako mama, jako nauczycielka. Ba! Pewnie teraz nadal popełniam kolejne, a dowiem się o nich, albo je sobie uświadomię dopiero za jakiś czas.
Wiem, że absolutnie nie służy mi obwinianie siebie i rozmyślanie o tym, co by było gdyby…

Mam wrażenie, że popełnianie błędów jest po prostu ludzkie, nie da się przejść przez życie nie popełniając błędów. W moim przypadku jednak, osoby mocno wrażliwej, bardzo ważne jest, jak będę reagować w tych trudnych momentach, gdy okazuje się, że jednak nie miałam racji, że zrobiłam coś co nie było ok, że nie wiedziałam. Czy się załamię, skarcę wewnętrznie i zamknę w sobie (kiedyś i tak bywało), czy też spojrzę na siebie łagodnym, wyrozumiałym okiem i powiem, że zrobiłam najlepiej jak potrafiłam w tamtym momencie (i tego u mnie coraz więcej, na szczęście).

Pamiętajcie, że nie jesteśmy idealni, nie wiemy wszystkiego (zwłaszcza na początku) i to jest ok! Jeśli wydaje się Wam, że taka Gosia to jest zawsze spokojna, nigdy nie zdarzy jej się krzyknąć czy powiedzieć czegoś niemiłego to… jesteście w błędzie.

Złoszczę się tak jak każdy, normalny człowiek i cieszy mnie to bardzo, bo kiedyś… tę złość chowałam w sobie. Byłam miłą, grzeczną Gosią, co to nigdy się nie denerwuje… Serio? Serio, można tak przejść przez życie, tylko jakim kosztem?

Tak jak normalny człowiek, zdarzy mi się najpierw powiedzieć, a później pomyśleć (zwłaszcza w dużych emocjach). Tak jak każdemu, mnie również męczą niespokojne myśli i poczucie, że mogłam lepiej (nie, nie mogłam). 
Jednak mam w sobie wyrozumiałość i czułość dla tych wszystkich myśli i trudnych momentów. Jestem tylko i aż człowiekiem. Popełniam błędy. Nie wiem wszystkiego. I wiecie, co? Powiedzenie sobie tego na głos, przynosi mi niesamowitą ulgę. Nie muszę być jakaś. Mogę być sobą. I Ty też nie musisz, Ty możesz 💛

Dzień dobry, Kochani! Rzadko coś takiego można

Dzień dobry, Kochani! Rzadko coś takiego można u mnie znaleźć, ale okazja jest przednia, bo do sklepu @silaroslinpl po długiej nieobecności powróciła Jej Wysokość Matcha 😉💚

O mojej miłości do matchy słyszeliście zapewne nie raz (ani nie dwa), więc tutaj napiszę jeszcze dla niewtajemniczonych, że matcha wytwarzana jest z młodych, zielonych liści, a jej wyjątkowy sposób zbioru sprawia, że zawiera mnóstwo antyoksydantów (ponad 130 razy więcej niż klasyczna zielona herbata) i co dla mnie bardzo ważne, wspomaga koncentrację bez mocnego stanu pobudzenia organizmu (dzięki zawartości ł-teaniny, kofeina z matchy uwalniana jest stopniowo).

Za każdym razem, gdy pokazuję Wam w stories kubek matchy, zalewacie mnie pytaniami o sposób przyrządzania, a ten jest od dawna u mnie w zapisanych stories (MA🌱CHA) oraz na YT (foodbook nr 2).

A teraz najlepsze! Wraz z @silaroslinpl mamy dla Was konkurs, w którym aż 10 osób wygra pełne opakowanie matchy, wystarczające na przygotowanie około 80 słabszych lub 60 mocniejszych naparów 🌿

Jako że uwielbiam dawać (choć tutaj tylko pośrednio) to zasady są bardzo proste! W komentarzu pod tym zdjęciem, napisz proszę z czym kojarzy Ci się matcha.

Dla mnie kubek ciepłej matchy to chwila dla siebie, której potrzebuję każdego dnia. To delikatne pobudzenie otulające mnie jak mięciutka, ciepła kołderka 💚

Konkurs trwa cały tydzień, 25 stycznia wyłonię aż 10 osób, do których powędruje najwyższej jakości japońska matcha! 💚

Przy okazji, przypomnę Wam, że niezmiennie w @silaroslinpl macie 10% zniżki NA WSZYSTKO na hasło: gosia10 💚
.
.
.
#konkurs #matcha #zielonaherbata #zielone #espresso #zdroweodżywianie #napar #chwiladlasiebie #silaroslin #nazdrowie 💚

Ostatnie kilka dni spędziłam razem z Anią, Asią i Jackiem w… Zakopanem! To był totalnie spontaniczny wyjazd! Podjęliśmy decyzję w kilka minut i tak samo szybko spakowaliśmy się, wsiedliśmy do auta i wyruszyliśmy w trasę. Zakopane to może nie do końca nasz klimat, bo najbardziej lubimy spokojne, ciche i mniej tłoczno i turystyczne miasta, ale jako że byliśmy tam ostatnio z 10 lat temu to postanowiliśmy sprawdzić czy coś się zmieniło i… musimy przyznać, że niewiele. Na Zakopiance stoi się jak się stało, w samym mieście sporo ludzi, powietrze nie pachniało górsko i świeżo, ale za to pogoda nas rozpieszczała i codziennie mieliśmy piękne słońce!

Powiem Wam… wyjazdy są fajne, ale powroty do domu… jeszcze fajniejsze.

Jakkolwiek przedziwnie to nie zabrzmi, ostatniego dnia już tęskniłam za moją poranną owsianką, za zdrowym, domowym jedzeniem (choć uwielbiam jadać w restauracjach i próbować nowych rzeczy!), za moją praktyką jogi i medytacji na dywanie (na wyjeździe zwykle mi się to nie udaje), za moją pracą (serio, serio!), za spacerami z Asią uliczkami Piastowa (choć przecież w Zakopanem widoki dużo bardziej przyjemne!).

Jestem chyba domatorką i lubię powroty do domu. Lubię zapach mojego domu i pewnego rodzaju rutynę. Lubię mieć wszystko pod ręka i móc zaplanować jak będzie wyglądał mój dzień. I napiszę raz jeszcze: wyjazdy są fajne, ale powroty do domu jeszcze fajniejsze! 💙

A jak jest u Was, Kochani? Dzień dobry, tak poza tym! 🤗💙

PS pierwsze zdjęcie to nie Tatry, a Alpy (które kocham całym sercem i do których mogłabym wracać co roku), a kolejne to już Zakopane. Nie udało nam się zrobić wspólnego zdjęcia i… co z tego. Kiedyś bym ubolewała (jak to, żadnego zdjęcia razem?!), a teraz… odpuszczam. Uff, co za ulga! 💙
.
.
.
#góry #słońce #podróże #kocham #wyjazdy i #powroty #dom 💙

Dzień dobry, Kochani, w nowym roku! Chciałam prz

Dzień dobry, Kochani, w nowym roku! Chciałam przygotować dla Was jakiś inspirujący post w stylu amerykańskiego mówcy motywacyjnego i… sama zaśmiałam się na myśl o tym, bo… przecież to kompletnie nie moje! Z drugiej strony, pomyślałam sobie… a co jest moje?

Chciałam także podziękować za kolejny, wspólny rok, razem. Za to, że jesteście, pomimo, że czasem u mnie ponuro i smutno. Że jesteście pomimo, że mnie czasem nie ma. Że jesteście także wtedy, gdy dobrze się u mnie dzieje. Że możemy tworzyć taką wspierającą społeczność (o czym nie raz miałam okazję przekonać się czytając Wasze komentarze). Nie obiecuję, że zawsze będzie tutaj różowo, nie obiecuję, że będę regularnie raz w tygodniu dodawać coś nowego. Jedyne co mogę Wam i sobie obiecać to, że będzie autentycznie. Bo inaczej już nie potrafię.

I tego, Kochani, chciałam życzyć Wam. Abyście otworzyli się na siebie z czułością, abyście przestali udawać kogoś kim nie jesteście, abyście odkryli co tak naprawdę jest dla Was ważne i nie bali się za tym pójść. Ja jestem na tej drodze i powiem Wam, że to niesamowita ulga móc być po prostu sobą. Tak jak czujemy i tak jak chcemy.

A wracając do pytania z pierwszego akapitu: co jest moje? Moja jest autentyczność. Moja jest wrażliwość, rozwaga, ciepło i dobroć. Moje są także strach i cichość serca, gdy nie mam wystarczająco odwagi. Mój jest niepokój, chaos i wzburzenie. Ale dopiero całkiem niedawno zaczęłam wszystkie te stany i emocje do siebie dopuszczać. Bo wiem już, że nie muszę być JAKAŚ. Nie muszę podobać się innym, nie muszę pokazywać jaka jestem silna i jak świetnie sobie radzę. Nie muszę NICZEGO udowadniać. I to jest bardzo uwalniające. Jestem wystarczająca. I Ty też jesteś. Chcę, abyś to zapamiętała i powtarzała sobie (swoim bądź moim głosem, który znasz) tak często jak będziesz tego potrzebować.

Trzymam kciuki, abyśmy spotkały się w nowej, pięknej rzeczywistości. Gdzie każdy będzie dla siebie przyjacielem, bądź chociaż neutralną postacią, gdzie będziemy się wspierać i chociaż próbować zrozumieć. Gdzie będziemy dla siebie po prostu dobrzy.

Póki co, chcę stworzyć taką społeczność tutaj i Ty, bardzo mi w tym, pomagasz. Dziękuję 💖
.
#wdzięczność #razem 💝

Jaki był ten rok? Trudny. Piękny. Spokojny. I t

Jaki był ten rok? Trudny. Piękny. Spokojny.

I to mi wystarczy.

Wiadomo, że trudne momenty będą się w naszym życiu pojawiać. To nieuniknione. Jednak jak spojrzę na całość, to ostatnie 12 miesięcy upłynęło dość spokojnie. Nie było w moim życiu jakichś większych kryzysów czy katastrof. Wszyscy wokół zdrowi. Udało się zorganizować kilka wyjątkowo pięknych warsztatów i poznać przy tej okazji kilkadziesiąt pięknych istot. Udało mi się zadbać o siebie (regularnie odwiedzałam @spaboho , byłam u @trychologiakosmetyczna , odwiedzałam fizjoterapeutkę, dwa razy wykonałam badania krwi @upacjentapl , rozmawiałam ze wspaniałymi ekspertami radząc się w wielu ważnych dla mnie kwestiach @magdalenabockomysiorska_pl , @magdalenaolech_ , @paulina.kopecturecka 💗). Stworzyłam wraz z @paula_jagodzinska piękny kurs Pokochaj Siebie, który okazał się dla Was ogromnym wsparciem i inspiracją do bycia dla siebie wyrozumiałą i czułą.

Co się nie udało? Nie udało mi się pomalować nawet jeden raz paznokci (piszę o tym ironicznie, bo ostatnio usłyszałam od jednej z dziewczyn, że ostatni miesiąc to jakiś dramat, bo nawet jej się paznokci nie udało pomalować i jakoś mnie to rozbawiło 😉). A tak serio, to nie udało mi się nadal wyspać (i końca nie widać… 🥱) oraz (jeszcze!) nagrać profesjonalnych nagrań, które będą pogłębiały Waszą praktykę i które będą odpłatne (to mój piękny i ambitny „plan” na 2022). Nie udało mi się regularnie dodawać praktyk na YT (policzyłam i w 2021 dodałam zaledwie (a może aż?) 15 filmów. Nie udało mi się przeczytać wszystkich książek, które miałam na liście i jeszcze wielu innych rzeczy, ale… udało mi się coś znacznie ważniejszego.

Udało mi się odpuścić, poczekać, zwolnić, bardziej POCZUĆ. I taki też jest mój plan na nadchodzący rok.

Zdrowie, opiekowanie się sobą w czuły sposób, słuchanie siebie i wsłuchiwanie się w siebie, odpuszczenie kiedy tego potrzebuję, przeczekanie. Wdzięczność za to co mam i gdzie jestem. CZUCIE.

I to mi wystarczy 💝

A jaki będzie Wasz kompas na nadchodzący rok? Czego potrzebujecie teraz najbardziej?

Przytulam Was mocno! 🤗💝
.
.
.
#rok2021 #podsumowanieroku #spokój #wdzięczność #miłość #czułość #dbanieosiebie #zdrowie #kompas #2022 💗

To chyba jedne z najsmutniejszych świąt w moim życiu. A przynajmniej… tak mi się jeszcze wczoraj wydawało.

Coroczne święta to dla mnie cudowna okazja, aby spotkać się z pełnym gronie z rodziną. Rodzice mieszkają daleko, brat w Londynie, siostra z rodziną w Portsmouth. W zeszłym roku nam się nie udało i tak bardzo cieszyłam się na nasze spotkanie w tym roku! Po drodze nie obyło się bez przygód (siostry nie chcieli wpuścić na granicy, bo miała źle wpisaną datę wykonania testu, a brata w ogóle nie wpuścili do samolotu do Berlina, bo Niemcy zamknęli granice…). Jednak ostatecznie wszystko się udało, celnik okazał się łaskawy, a brat przyleciał innym samolotem do Polski i już wszystko było na dobrej drodze…

Kiedy już spakowana, z głową pełną pomysłów na zabawy w aucie podczas podróży do babci i dziadka, z bagażnikiem pełnym prezentów i sercem pełnym ekscytacji, dostałam wiadomość od siostry, że jej synek ma podejrzane krostki… Po konsultacji z lekarzem (dzięki Kasiu!), z ogromnym bólem w sercu zdecydowaliśmy się nie ryzykować i zostać w domu. Cały nasz wyjazd został odwołany 💔 I powiem Wam… dawno nie czułam się tak smutna jak wczoraj. Nie potrafiłam powstrzymać łez i dobre pół dnia dochodziłam do siebie. Dopiero, kiedy wyszłam z Asią na popołudniowy spacer byłam w stanie normalnie porozmawiać z siostrą. Doszło do mnie, że zawsze będą w życiu pojawiały się rzeczy, na które nie mamy do końca wpływu, totalnie niezaplanowane i nieprzewidziane. I jak wiele wtedy zależy od nas, od naszego nastawienia i ogólnego stanu psychicznego. Przez pół dnia nie byłam w stanie klarownie myśleć, ale kiedy już pogodziłam się z tym, że nasze święta będą wyglądały inaczej niż sobie to wyobrażałam, poczułam ulgę i zaczęłam myśleć w kategorii: jak uratować święta?

Pierwsza myśl: przecież nawet nie mamy jedzenia! Oprócz całej lodówki ciasta, które mieliśmy zabrać ze sobą (…). Dlatego szybko się ogarnęliśmy, wprowadziliśmy do domu naszą ogrodową choinkę (która z roku na rok jest coraz większa!), upiekliśmy ziemniaki, wyciągnęliśmy sanki i… jakoś to było. Może nie tak jak sobie to wyobrażałam, ale chociaż w 4 ❤️

Spokojnego czasu dla Was, Kochani ❤️
.
#wdzięczność #mimowszystko #święta

Mam wrażenie, że coraz mniej odnajduję się w i

Mam wrażenie, że coraz mniej odnajduję się w instagramowym świecie. Obserwuję niecałe 100 osób (i trzymam się, aby tej liczby nie przekraczać), nie wchodzę tutaj codziennie, a mam wrażenie, że TO mnie czasem przerasta. A przecież szukam raczej spokoju i miejsca do dzielenia się swoimi myślami, a coraz więcej widzę bajerów-szmerów i takiego odwracania uwagi od ważnych czy wartościowych dla mnie rzeczy. To że IG tnie mi zasięgi to jedno (można to łatwo sprawdzić), ale drugie to, że wyklucza mnie jako twórcę, tylko dlatego, że nie jestem regularna, nie dodaję codziennie postów czy relacji czy też nie nagrywam reels (bardzo teraz popularnych). Właściwie, jak za tym wszystkim nadążyć? I z jednej strony wiem, że się da (mnóstwo osób to ogarnia), a z drugiej… ja tak nie chcę. Serio.

Chcę za to na spokojnie zaglądać wtedy, kiedy prawdziwie mam coś do przekazania, a nie dlatego, żeby tylko coś opublikować, bo algorytm uzna mnie za „lepszego” twórcę. Chcę mieć dowolność w tym co robię i jednocześnie być cały czas w grze – jeśli wiecie co mam na myśli. Chcę widzieć i czytać posty, które naprawdę mnie interesują, które wnoszą coś do mojego życia (choćby uśmiech, bo to też przecież superważne), po których czuję się dobrze, a nie tak, jakbym miała poczucie zmarnowanego czasu.

Ostatnio niestety, częściej spotyka mnie to drugie, i tak się zastanawiam dokąd to zmierza? Co, jeśli któregoś dnia stąd zniknę? Gdzie będę mogła dzielić się moimi przemyśleniami? Gdzie będę mogła się wyżalić jak i powiedzieć Wam, ze świetnie się czuję? Gdzie przypomnę Wam o tym, abyście spojrzeli w niebo? Gdzie napiszę, że Was przytulam, wspieram i rozumiem?

Nie chcę, aby ten post brzmiał pesymistycznie, choć czuję podskórnie, że ma taki wydźwięk, ale to wszystko to tylko moje refleksje, na świeżo po zerknięciu na kilka postów (czy też rolek), które wyświetliły mi się jako pierwsze. Refleksje, które nie wiem dokąd mnie zaprowadzą, lecz mam nadzieję, że będzie to ponownie wartościowe i dobre miejsce do dzielenia się wiedzą, przemyśleniami, do inspirowania w pięknych, jak i do dodawania sobie otuchy w trudnych chwilach. Trzymam kciuki, aby tak było.
.
#przemyślenia #refleksje #myśli #dzieńdobry 💖

Oficjalny fanpage
mmYoga na Facebook

Oficjalny Fanpage

Grupa zamknięta
"Joginki i Jogini Gosi"

Dołącz do grupy